Blog

 

Odleżyny powstają w wyniku długotrwałego ucisku na te same miejsca ciała, co prowadzi do niedokrwienia tkanek, a następnie ich obumierania. Materace przeciwodleżynowe:

- Rozkładają ciężar ciała równomiernie,

- Zmniejszają nacisk na newralgiczne miejsca (kość krzyżowa, pięty, łopatki),

- Zwiększają cyrkulację powietrza i wentylację skóry.

 

Leżenie w jednej pozycji przez długi czas powoduje ból i dyskomfort. Materace przeciwodleżynowe dostosowują się do kształtu ciała, co:

- Redukuje punkty nacisku,

- Zapewnia większy komfort i zmniejsza ból,

- Ułatwia sen i regenerację.

 

W opiece nad osobami leżącymi zaleca się zmianę pozycji co 2–3 godziny. Dzięki materacom zmiennociśnieniowym (np. z pompką) ten nacisk jest automatycznie zmieniany w cyklach, co:

- Odciąża opiekunów,

- Zmniejsza ryzyko uszkodzeń skóry,

- Poprawia jakość opieki.

 

Odleżyny są nie tylko bolesne, ale mogą prowadzić do groźnych infekcji, np. martwicy, zakażeń bakteryjnych, sepsy. Odpowiedni materac:

- Zmniejsza ryzyko ich powstania,

- Przyspiesza leczenie już istniejących zmian,

- Chroni ogólny stan zdrowia pacjenta.

 

Piankowe profilowane – dla osób z niskim ryzykiem odleżyn,

Zmiennociśnieniowe (rurowe lub bąbelkowe) – dla pacjentów z umiarkowanym i wysokim ryzykiem,

Żelowe lub pneumatyczne – często używane w szpitalach, łatwe do dezynfekcji.

 

Materace przeciwodleżynowe to nie luksus, ale konieczność w opiece nad osobami unieruchomionymi. Ich stosowanie znacząco zmniejsza ryzyko poważnych powikłań, podnosi komfort pacjenta oraz ułatwia pracę opiekunom. Dobrze dobrany materac może mieć decydujące znaczenie dla zdrowia i życia osoby leżącej.

 

 

 

 

Życie z niepełnosprawnością niesie ze sobą wiele codziennych wyzwań – od poruszania się po domu, przez higienę osobistą, aż po uczestnictwo w życiu społecznym. Jednak rozwój technologii medycznej i rehabilitacyjnej sprawia, że coraz więcej osób może żyć samodzielniej, bezpieczniej i bardziej komfortowo. Kluczową rolę odgrywa tu odpowiednio dobrany sprzęt pomocniczy, taki jak taborety prysznicowe, ławeczki do wanny, balkoniki i chodziki rehabilitacyjne.

 

Codzienna niezależność zaczyna się w łazience

Łazienka to jedno z najtrudniejszych miejsc w domu dla osób z ograniczoną sprawnością ruchową. Śliskie powierzchnie i niewielka przestrzeń sprawiają, że łatwo tu o upadek. Tu z pomocą przychodzą taborety prysznicowe i ławeczki do wanny. Umożliwiają one bezpieczne i wygodne wykonywanie codziennych czynności higienicznych, bez konieczności stania czy balansowania. Dzięki nim osoby starsze i z niepełnosprawnością ruchową mogą korzystać z prysznica lub wanny z większą pewnością siebie i mniejszym ryzykiem kontuzji.

 

Mobilność to wolność

Poruszanie się po domu i poza nim często bywa dużym wyzwaniem. Balkoniki i chodziki rehabilitacyjne zapewniają stabilne wsparcie, które pozwala na większą samodzielność. Dla wielu osób to nie tylko kwestia fizycznego bezpieczeństwa – to także psychologiczna ulga. Możliwość samodzielnego przejścia do kuchni, wyjścia do sklepu czy spaceru po parku to nieoceniony krok w stronę pełniejszego życia.

 

Korzyści nie tylko fizyczne

Sprzęt pomocniczy to coś więcej niż tylko narzędzie – to źródło niezależności, godności i poczucia sprawczości. Osoby, które mogą samodzielnie wykonywać codzienne czynności, rzadziej doświadczają depresji i izolacji społecznej. Ponadto odciążają swoich opiekunów i bliskich, którzy zyskują większy spokój i czas na regenerację.

 

Wybór odpowiedniego sprzętu – na co zwrócić uwagę?

Dobór odpowiedniego sprzętu powinien odbywać się z udziałem specjalisty – lekarza, fizjoterapeuty lub terapeuty zajęciowego. Ważne jest, by dostosować go do indywidualnych potrzeb użytkownika: jego wzrostu, wagi, siły mięśniowej oraz warunków mieszkaniowych. Nie warto kierować się tylko ceną – bezpieczeństwo i ergonomia to priorytet.

 

Wnioski

Dzięki prostym, ale przemyślanym rozwiązaniom technicznym życie osób z niepełnosprawnością może stać się bardziej samodzielne, komfortowe i godne. Warto wspierać dostępność i rozwój takiego sprzętu, ale także edukować społeczeństwo, że niezależność nie zawsze oznacza całkowitą sprawność – czasem wystarczy odrobina wsparcia, by odzyskać kontrolę nad własnym życiem.